We kregen het verdrietige nieuws dat Willem Spoeltman afgelopen maandag is overleden, op 66-jarige leeftijd. Nog maar een week geleden werd hij gediagnosticeerd met kanker.
Willem was in de jaren tachtig en negentig een steunpilaar van ons hoogste team, maar bovenal een zeer aimabele en charmante man, die geen onderscheid maakte tussen mensen. Hij kwam naar Tilburg als Wim, maar werd gaandeweg voor iedereen Willem: dat deed meer recht aan iemand wiens aanwezigheid je onvoorwaardelijk prettig vindt. Een echte homo ludens: bridger en schaker in hart en nieren, in die volgorde.
Voor degenen die hem niet kennen geeft het in-memoriam van Tineke Rijs op de site van Bridgeclub Goirle een goed beeld. En hieronder vind je de uit 2004 stammende tekst die zijn score op de Eeuwigdurende Stukkenjagers-ranglijst begeleidde.
We zullen Willem missen. Wij wensen zijn familie en vrienden veel sterkte toe bij hun verlies. Het afscheid zal vanwege de coronamaatregelen morgen in zeer kleine kring plaatsvinden.
Hij leerde pas schaken op zijn dertiende, niet van oom Jan, maar van oom Jo. Op het Nijmeegse Canisius College (Pater Krekelberg!) en bij Strijdt Met Beleid toonde hij zich een snelle leerling. Toen hij begin jaren zeventig in Tilburg econometrie kwam studeren, droop het strategisch inzicht er dan ook al vanaf. In dynamische stellingen was Wim op z’n allerbest. Aanvankelijk was De Wolstad de gelukkige; met die club schopte hij het in eind jaren zeventig tot de eerste klasse KNSB. Inmiddels kreeg de bridgebacil steeds meer vat op hem en dat leidde tot een soort van schaakpauze. Via bridgende Stukkenjagers kwam hij in 1984 bij onze club terecht, waardoor schaken voor hem een ontspannend karakter kreeg. In persoonlijke kampioenschappen was sportief succes tot dan toe steeds een tikje achtergebleven bij zijn mogelijkheden. Het heeft alles te maken met zijn levenshouding, wars als hij is van prestatiedrang en haantjesgedrag. Pas in 1986, toen hij voor de gein nog eens meedeed, won hij soepeltjes de Tilburgse titel, een Stukkenjagers-primeur. Kort daarna begon het eerste team mede dankzij zijn impulsen aan een lange zegetocht door NBSB en KNSB. Vrijwel steeds met zwart spelend zette Wim aan hoge borden topscores neer. Vol empathie, welhaast verontschuldigend en nooit triomfantelijk incasseerde hij zege na zege. In 1995 was het volbracht, Stukkenjagers 1 was afgeleverd in de eerste klasse KNSB, hij kon gaan afbouwen in de lagere teams. En zich als homo ludens gaan toeleggen op andere zaken: bridgen in de nationale subtop, de schouders zetten onder de Stichting Denksportcentrum, de schaak- en bridgeverslaggeving voor Brabants Dagblad. Nog steeds is hij, uit loyaliteit aan club en verleden, oproepkracht voor de externe teams. Al zou hij diep in zijn hart anderen liever niet willen belasten met zijn gebrek aan ambitie.
Een schip
diep geladen
dat kalm voort glijdt
zonder veel golfslag
maar waarvan je ook na jaren
de rimpeling nog voelt
de naam WILLEM SPOELTMAN op de boeg
Oude strijders sterven niet
ze glijden langzaam bij je vandaan
leven met pijn in het hart weer op
wanneer ze echt zijn heen gegaan
Wat mooi, Theo! Precies zoals het voelt.
Het is weer even geleden dat ik Willem voor het laatst zag. Maar in gedachte zie ik hem voor me. Handen die lijken te verdwalen in een warrige bos haren alwaar ze een volgende zet boetseren. Ik herinner me zijn invalbeurt in het zesde. Hij verontschuldigde zich voor het feit dat hij niet voor ons team had kunnen winnen.
Willem Spoeltman, zowel naar uiterlijk als innerlijk, een opmerkelijk man.