Het C-team ging vrijdag 1 maart op bezoek bij DSC A. Winst in Dongen zou de titel en promotie naar de Hoofdklasse hebben opgeleverd. Maar het mocht niet zo zijn. Ron de Veen bericht:
“We wisten dat het niet zo eenvoudig zou zijn, aangezien DSC in staat zou zijn om een sterk team op te stellen. Dit bleek nu ook het geval, met een gemiddelde sterkte van 1960 waren ze circa 75 elo punten in het voordeel.
Rudolf Kat speelde met wit op bord 1 een scherpe gambietstelling tegen hun kopman Maarten van der Burght. Hij leek er goed uit te komen met zijn stukoffer. Lex Karstens (bord 3) had het lastig tegen Roelant Schoots. Jan Otten speelde op bord 4 zijn Budapester tegen Mark Maas, won minimaal een tempo, maar wist niet goed hoe verder te komen. Ik speelde met zwart op bord 2 een actieve, scherpe opstelling tegen de Catalaanse opening van Philippe Blankert. Uiteindelijk beheerste ik het gehele centrum met pionnen op d4 en e4 die bovendien onaantastbaar waren. Duidelijk groot voordeel.
Jan raakte in problemen en verloor een kwaliteit, achteraf bezien had hij dit kunnen voorkomen, maar zag hij dat niet tijdens de partij. Lex had weinig vertrouwen meer in zijn stelling en bood remise aan. Rudolfs tegenstander wist goed te verdedigen en bleef een stuk voor, alhoewel het een lastig eindspel leek.
Lex’ tegenstander vond dat hij probleemloos op winst kon spelen en verbeterde zijn stelling. Jan gaf even later op, hij bleef materiaal achter, zonder compensatie. Lex zag zijn stelling verslechteren en gaf ook op. We stonden nu met 2-0 achter en ik zag Rudolf niet meer winnen, misschien kon hij nog wel remise bereiken, maar meer niet. Ik koos voor kwaliteitwinst, wat redelijk was, maar nog niet meteen een uitgemaakte zaak. Rudolf raakte in chronische tijdnood, maakte wat kleine fouten en moest zich gewonnen geven. DSC stond voor met 3-0. Het enige wat ik kon doen was de eer redden. De winst lag voor het grijpen, in wederzijdse tijdnood en complexe stelling was het zeer spannend. Alhoewel ik het redelijk goed zag, speelde ik niet volledig nauwkeurig en kon Philippe met een verrassingszet een voordelig eindspel bereiken dat zeker in tijdnood nog lastig was. Philippe koos voor een andere voortzetting, waardoor ik kon binnendringen en won en hiermee de uitslag naar 1-3 haalde.
We staan nu nog steeds eerste, maar het is noodzakelijk dat de laatste wedstrijd tegen EGS gewonnen wordt om te kunnen promoveren. Ik verwacht dat we ‘gewoon’ ons best zullen doen, ook al is het maar om zoveel mogelijk teams van De Stukkenjagers in de Hoofdklasse te hebben. We hebben nu nog √©√©n kans.”