Op woensdagavond 8 januari zijn 63 deelnemers aan de tweede cyclus van de Groepencompetitie begonnen. Voor het eerst wordt er gespeeld op zeven niveaus, in plaats van vier.
Achterliggende gedachte is dat daardoor de krachtsverschillen kleiner worden. Om het nadeel van een trage doorstroming naar boven te ondervangen kan de knapste kop in de Groepen 3 tot en met 7 steeds een dubbele stap omhoog maken.
In Groep 7 leed een van de favorieten voor zo’n reuzensprong, Hans Groffen, een verrassende nederlaag tegen Jan Hes. Omdat Hans eerder al enkele punten sprokkelde staat hij nu op 2 uit 3. Dat totaal heeft ook debutant Cas Leeuwenberg al bijeen geschaakt; deze keer bond hij Frans Pistorius aan zijn zegekar. Paul Vermee had lang werk om Ad Haans op de knieën te dwingen: 2 uit 2!
In Groep 6 kwam Robert Smulders op diezelfde score. Hij had een kwaliteit ingeleverd tegen Jeffrey van Huijgevoort, maar wist met zijn lopers, dame en toren zoveel druk op de witte koningsstelling uit te oefenen dat Jeffrey het lek niet meer kon dichten. Jan Weijters en Roger Bougie bleven respectievelijk Coen Klaassen en Jan Bergsma de baas. Ook René Davidse startte met een overwinning, hij besliste een episch gevecht met Wil Wouts ruim na elven in zijn voordeel.
In Groep 5 begonnen ratingfavorieten Thomas Tepe en Leo van Gelder met een zege. Thomas bracht D-kampioen Daan van Kalken diens eerste nederlaag van het seizoen toe. Leo deed nog betere zaken, met zwart tegen runner-up Ivar van der Heide. Hij sloot de verdwaalde witte dame in. Hans van Driel en Jan van den Dries bevestigden hun goede vorm door knappe remises met Guus van Heck en Carlo Butalid.
In Groep 4 moest het programma op het laatst worden omgegooid. Kees Gelens redde de planning door in te stemmen met een sneller tempo tegen debutant Patryk Lewandowski. Met zo’n achternaam heb je natuurlijk maar een klein gaatje nodig om te scoren. Toch hielp het Patryk dat in het eindspel van dame en toren de weg naar de zwarte koning wijdopen lag. Voor open doel kreeg hij een niet te missen kans.
Elroy Kerstens en Jeroen van de Rijt werden onvoorbereid aan elkaar gekoppeld. Jeroen bleef koel en maakte zijn favorietenrol waar. Heel spannend was het tussen William Rötschke en Thomas Kaufmann, ook al in een D+T-eindspel. William had Thomas bijna mat, maar laatstgenoemde bleef rustig en kwam uiteindelijk bovendrijven.
De bezetting van Groep 3 doet niet zo gek veel onder voor die van Groep 2. Daardoor zijn voor de ratingzwaksten de onderlinge ontmoetingen extra belangrijk. In Michel Timmermans-Marieke Sarton ging zwart in het eindspel van – alweer! – dame + torens consequent op de witte koning af, terwijl de witte dame vakantie leek te houden op haar eigen vleugel. Dat werd wit fataal: een vitaal punt voor Marieke.
Een andere degradatiekandidaat, Emil Voorhorst, redde het niet tegen Joost Op ’t Hoog. Toon Stuart had eerder al een punt gepakt tegen Marieke, maar kon zijn score tegen Bas Rosheuvel niet verdubbelen. Het vroege middenspel zag er goed uit voor Toon, maar toen Bas’ stukken eenmaal goed samenwerkten wendde het blad zich.
Erwin Meeuwsen en Reinier Jaquet maakten er een spannende pot van. Reinier was in materieel opzicht aan het roer, maar naarmate de partij vorderde leek Erwin toch tegenspel te krijgen. Kennelijk was dat niet voldoende: 0-1.
Groep 2 dan. Met alle spelers binnen een range van 100 punten op de SJ-ratinglijst is suspense hier gegarandeerd. Des te voortvarender de start van Bastiaan van de Rijt die – na een eerdere zege op Kienfong Lie Kwie – nu ook Pascal Graafmans de baas bleef. De resultaten van de andere twee partijen, Paul Castermans-Bart Plasmans en Maarten Werkhoven-Jan Otten, ontbraken op het uitslagenformulier. Jarenlang onderzoek – een woord van dank aan met name Jan is hier op z’n plaats – heeft aangetoond dat zulke partijen dan met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid in remise zijn geëindigd. Geen schaakmannetje dat een zege ongemerkt voorbij laat gaan, toch?
Die aanname werd in Groep 1 nadrukkelijk bevestigd door César Becx. Hoorden we hem nou na afloop oreren dat hij zojuist tegen Karel Storm de állerbeste positionele prestatie aan zijn toch al zo imposante oeuvre had toegevoegd? Iets minder zelfingenomen was de kwalificatie die Bob Jansen in petto had voor het eigen spel tegen Sam Baselmans. Die doet vermoeden dat Bob de nacht is gestart met een flukse flagellatie wegens excessief tijdgebruik.
Aanzienlijk minder reuring tijdens en na de partij Luuk Baselmans-Lex Karstens. Wit won een pionnetje en dat was in het toreneindspel doorslaggevend. Sebastiaan Dijksman staat bekend als een creatieve speler. Dat imago kreeg nog een extra dimensie in de partij tegen Erik Dignum. Of was de wildwest waarin hij zich stortte theorie van het obscure soort? Hoe dan ook, Erik staat bekend om het pragmatisch omgaan met incorrecte offers: 0-1.
Omdat we de oude tabellen van de Groepencompetitie nog niet zelf kunnen verwijderen – en de nieuwe nog niet voor 100% vaststaan – verschijnen er nog even geen tabellen op deze site. Maar uiteraard wel de bijgewerkte SJ-ratings.
Goed idee denk ik dat jullie het groepensysteem omgegooid hebben.