Het zesde team heeft niet voor herrie in De Druiventros kunnen zorgen. Plaatsvervangend teamleider Jan Weijters schreef de inleiding bij onderstaande compilatie van partijverslagen van deze Moeder Aller Nederlagen.
“Niemand van ons had verwacht dat we in De Druiventros wel even zouden winnen van De Oude Toren 1, maar een of twee bordpunten zouden voor ons meer dan welkom zijn geweest. In een aanvankelijk koud zaaltje leek op sommige borden voor ons een gunstig resultaat in het verschiet te liggen. Aan het eind bleek het valse hoop te zijn geweest. Ondanks hevig verzet vielen al onze strijders √©√©n voor √©√©n om, als acht kleine ………, om in termen van burgemeester Pieter Broertjes te spreken. Als woorden door puntjes vervangen gaan worden blijft er van ons woordenboek heel weinig over, net zo weinig als van de dadendrang van SJ 6 op 15 december 2018. Toch een woord van bemoediging voor ons: de uitslag is duidelijk genoeg, met het vertoonde spel houden we de hoop levend op betere resultaten in de toekomst. Laten we hieronder lezen hoe de teamleden over hun partij dachten‚Ķ”
1. Harry Buyvoets – Michael van Ansenwoude 0-1
Ik wou dat ik kon zeggen dat ik verloor uit solidariteit. Helaas, lange tijd kabbelden we gelijk op, stukken bleven op bord. Ook toen de stelling wat verderop in het middenspel opengescheurd werd door het midden heen was er nog niet veel aan de hand. Na een stukkenruil nam wit, ik dus, iets te frivool terug met het idee het spel wat spannender te maken. Toren neemt terug op e3 waardoor het verband een beetje losjes werd op de onderste rij en de enige manier om deze zet rationeel te verantwoorden lag op de koningsvleugel, want de toren kon zo mooi via g3 een opmars ondersteunen 🙂 Jaja, het werd spannender, wit beukte vrolijk op de koningsvleugel en zwart voelde dat hij zijn stukken aldaar moest terugtrekken naar betere velden in het centrum. Aanval van wit sloeg uiteindelijk niet door. Zwart begon zich te ontdoen van nutteloze stukken door ruil op de d-lijn en het binnenliggende veld als d2. Het was hier dat de witspeler definitief de mist in ging. Dames ruilen op d2 had gelijkspel gemaakt en de partij, deels, voor ons kunnen houden. Helaas meende ik dat er nog wel een aanvalsgolfje, mogelijk doorslaggevend, in zat. Mooi niet, tijdje later was het buiten – ik kon de gehele wedstrijd fraai naar buiten kijken en genieten van de aanblik die de verkeersstromen daar bieden – donker geworden en buiten won de duisternis, op het bord zwart. 0-1
2. Koen Robben – Christophe Verledens 1-0
Ik had de eer en het genoegen tegen clubkampioen Koen Robben te mogen aantreden met zwart. Het werd een London-systeem. Aanvankelijk niks aan de hand, maar gaandeweg de partij dreef mijn tegenstander mij positioneel meer en meer in het nauw. Nooit een goede setting als je je daarin bevindt. Materieel gelijk, maar positioneel klaar voor de slacht gaf ik toen maar op. Met een paard, witveldige ingesloten loper en toren op de achterste rijen kon ik immers niks van tegenspel verzinnen. Stockfish was het volmondig met mij eens.
3. Jan Weijters – Aart Budding 0-1
In een geweigerd damegambiet werden beide spelers met een geïsoleerde pion geconfronteerd. Tot de 12e zet werd de theorie keurig gevolgd. Achteraf blijkt dat ik mijn voordeeltje door afruil had moeten uitbuiten, hoewel mijn lichte stukken aanvankelijk actiever stonden. Op de 14e zet ging mijn loper terug naar d3 om met aanval op de koning te dreigen. Er ontstond een gevecht om de belangrijke velden op de c-lijn. Een aanval op mijn geïsoleerde d-pion die niet genomen kon worden. Net toen ik controle over de c-lijn kreeg, deed ik een paardzet met verstrekkende gevolgen. In plaats van gewoon af te ruilen deed mijn tegenstander dat wel en zat ik ineens met een dubbelpion. Door afruil van torens kon Aart schaak geven waarbij mijn loper bleef hangen. Hij had dit ook niet berekend. Het kwam voor hem als een welkome verrassing. Had ik maar beter moeten opletten.
4. René van den Bosch РJeffrey van Huijgevoort 1-0
Als invaller mocht ik opdraven tegen een oude bekende van de Stukkenjagers. Er kwam een Caro-Kann op het bord waarin ik al vrij snel in het middenspel vat op kreeg en ik een witte loper had en mijn tegenstander een paard. Ik probeerde met een minderheidsaanval op de damevleugel door te breken in de stelling van René. Helaas voor ons zag ik over het hoofd dat hij mijn loper met zijn dame kon winnen omdat deze gepend stond. Daarna zag ik nog weinig kans om de schaapjes op het droge te krijgen en hoopte ik dat ik in het eindspel al mijn pionnen ruilen, maar René was handig en speelde het met zijn pionnen en overgebleven paard knap uit.
5. Roger Bougie – Leo Elias 0-1
Na een rustige en gelijk opgaande beginfase wist ik met zet 18 (het vooruitschuiven van een pion op de d-lijn) in één keer een loper, een paard en een dame te activeren. Helaas waren dat allemaal stukken van mijn tegenstander, waardoor mijn stelling behoorlijk onder druk kwam te staan. Een paar zetten later kwam de vijandelijke dame naar de tweede rij en wat bleek; zij was (letterlijk) een kop groter dan de mijne. Dat is nog eens een originele draai geven aan het thuisvoordeel! Mijn dame en ik lieten ons, indachtig het credo ‘grootte doet er lang niet altijd toe’, niet intimideren en streden onbevreesd door. Desondanks had mijn tegenstander na iets meer dan drie uur spelen twee pionnen meer dan ik. Die had ik kunnen terugwinnen nadat hij zich, onder druk van een vooruitsnellende pion op de h-lijn, een fout permitteerde op zet 46. Deze uitgelezen kans op een half puntje (en in mijn dromen iets meer) zag ik moegestreden over het hoofd. Wat overbleef waren de complimenten van een tegenstander met 500 ratingpunten meer en de herinnering aan een mooie partij van bijna vier uur.
6. Frans Lagerwaard – Bert Wels 1-0
In een koud zaaltje te Berkel-Enschot speelde ik tegen iemand die zijn eigen stukken had meegenomen en commentaar op elke zet zou hebben gegeven als ik daar mee akkoord zou zijn gegaan. Nu mompelde hij alleen alle notaties. Eten deed hij ook trouwens niet zonder geluid. Maar goed: als je je ergert aan je tegenstander loop je vroeg of laat tegen een blunder aan en aldus geschiedde: hij veroverde de kwaliteit. Terwijl er rondom al druk en hardop werd nagespeeld spartelde ik nog een beetje tegen, maar het was zinloos. 1 -0 voor hem en ik verloor van mezelf.
7. Hans Groffen – Frans Deckers 0-1
Mijn tegenstander was Frans Deckers, een bekende voor velen, zo ook voor mij. Ik begon met wit en speelde een vertrouwde opening. De partij verliep vrij snel. Toch waren er meerdere overwegingen nodig om niks weg te geven. Er werd afgeruild en op een gegeven moment lag remise voor de hand. Ik was even naar de teamcaptain gelopen om te kijken hoe de stand was en zag dat we op dat moment met 2-0 achter stonden. Ik bleef voorzichtig doorspelen en zag wat later dat het inmiddels 3-0 stond. Samenspraak over remise had nu niet veel zin meer. Dus dan maar wat gaan proberen en daar zit risico aan vast. Het werd een lange partij, maar ik kon er geen winst of remise uithalen. Helaas dus verlies.
8. Marcel Strik – Paul Vermee 1-0
Dit hebben we nog nooit meegemaakt. Geen enkel punt. Wellicht verplicht schaakles van Herman. Maar daar heb ik weinig zin in.
Ook deze keer liet ik de overwinning weer liggen. Eigenlijk stond ik (zwart) na 1. e4 e6 2. d4 d6 3. Pf3 Pf6 4. Pc3 d5 5. Lg5 Le7 6. Lxf6 Lxf6 7. e5 Le7 8. a3 c5 9. Lb5+ Ld7 best wel sterk, nog steeds niets aan de hand: 10. dxc5 Lxb5 11. Pxb5 Lxc5 12. 0-0 a6 13. Pd4 Dc7 14. c3 Pd7 15.Te1 0-0. 16. Dd3 Le7. 17. Te3 Pc5 om de dame aan te vallen. Allemaal nog goed tot zover, maar dan maak ik na 18. De2 een cruciale fout die ik niet meer kon herstellen: 18… f6? Dit werd beantwoord met 19. b4, aanval op mijn paard, waarna de slachting begon. Ik had misschien beter mijn paard als verloren kunnen beschouwen. 19… Pe4 een laatste poging om hem bang te maken. 20. Pxe6 Pxc3 21. Dc2 en over en uit was het spel. Ik had geen zin en puf meer om voor pat door te spelen en liet me gewoon inmaken. Einde verhaal in De Druiventros.