Het zesde boekte zaterdag alweer de tweede zege van het seizoen. Teamleider Jan van den Dries was blij verrast en heeft een opmerkelijke verklaring voor het succes…
Stukkenjagers 6 weer boven Jan
Ja, als je Jan heette was dat afgelopen zaterdag zo ongeveer een garantie voor succes! Bij het zesde waren er namelijk maar liefst drie Jannen actief en ze wonnen alle drie; bij onze tegenstander was er slechts één met die voornaam, Jan Haast, en die won ook. Het verschil in Jannen gaf dus zo’n beetje de doorslag deze keer, maar er waren nog meer uitblinkers en verrassingen, zoals de prachtige overwinning van invaller Max Mutter, en dat nog wel aan bord 1.
Al vrij vroeg in de middag stond het 1-1 door een nederlaag van onze andere invaller Ömer Erkul, gevolgd door een snelle overwinning van Jan Verbiest.
Ömer: “Ik had wit tegen Eddy en ik begon met e4 en kreeg een Caro Kann voorgeschoteld en koos voor de advance variant. Eddy reageerde met Lf5. Ik wilde hem uit z’n voorbereiding halen en kies voor de agressieve Tal-variant. Uiteindelijk ga ik de mist in door alle koningspionnen naar voren te schuiven, waardoor hij uiteindelijk een zeer sterk paard kreeg op f5.” 0-1
Jan: “In de Drakenvariant van het Siciliaans verliep het volgens de theorie. Ik kreeg met wit een gevaarlijk uitziende aanval op de koningsvleugel. Mijn tegenstander speelde d5 met de bedoeling een stuk te winnen. Hij zag echter over het hoofd dat zijn ongedekte dame op f2 kon worden geslagen. Dit was al op de 19e zet en na nog vijf zetten werd hij op c1 mat gezet.” 1-1
Een tijdje later kwam Ton van den Heuvel vragen of hij met remise genoegen mocht nemen. Gezien de stelling – die echt gelijk was – stemde ik daarin toe: 1,5-1,5.
Ton: “Wit opende met e4 en ik haalde met zwart c6 uit de kast. Ik wist vrij snel mijn slechte loper te ruilen na eerst wat druk te hebben gezet op de dame. Uiteindelijk stonden er aan beide kanten nog twee torens, bij een vrijwel symmetrische pionnenstructuur. Wit bood remise aan en ik nam het aan.”
Nico van Ham incasseerde even later op bord 4 helaas een nul! 1,5-2,5 achter.
Nico: “Ik kwam met wit wel iets beter uit de opening maar de partij bleef lang in evenwicht. Door een verkeerde afruil kwam ik echter een stuk achter en gezien de stelling kon ik toen opgeven!”
Maar na deze teleurstelling kwam de grote verrassing: Max Mutter kwam triomfantelijk, met zijn bekende smile van oor tot oor, melden dat hij gewonnen had aan bord 1, waardoor het weer gelijk werd: 2,5-2,5.
Max: “Mijn tegenstander opende met d4 en het werd een positionele partij. Ik speelde e5 om een tactische aanval op te zetten. Hij greep de pion, maar één pion was niet goed genoeg. Daarom gaf ik hem f6 op de derde zet waardoor ik kon antwoorden met Pxf6. Na enkele ontwikkelingsmoves stond ik klaar voor de aanval met Dh5 op de 9e zet. Mijn tegenstander dacht dat hij met een discoveraanval op mijn Queen het spel kon omkeren, maar na Qh4 op de tiende zet was mijn aanval nog net zo sterk. De tegenstander probeerde zetherhaling te forceren, maar daar ging ik niet op in en uiteindelijk stonden alle stukken van hem op de slechte plekken en ik domineerde de hele koningszijde. De tegenstander probeerde nog met enkele creatieve zetten het tij te keren, maar elke tegenaanval neutraliseerde ik waarna een schaakmat onvermijdelijk was!”
Zelf had ik een partij waarbij ik vanaf het begin dominant was, mede omdat de tegenstander erg afwachtend speelde. Je vertrouwt het dan eigenlijk niet en verwacht elk moment de tegenaanval, maar die kwam niet en ik had dan ook geen moment het idee de controle over de partij te verliezen. Dat gebeurde dus ook niet en aangezien mijn tegenstander enkele foutjes maakte, kwam ik op een gegeven moment zelfs twee stukken voor, waarna hij wijselijk zijn koning omlegde: 3,5-2,5 voor ons dus!
Er waren nu nog twee partijen bezig: Ton Renes en Jan Weijters hoefden ieder maar een halfje te halen en de buit zou binnen zijn. Maar helaas: tot ons aller teleurstelling moest Ton Renes het hoofd buigen en was het weer gelijk: 3,5 tegen 3,5.
Ton: “De ‘Austrian attack’ van de Pirc speelden we. Met zwart speel ik deze opening regelmatig, maar met wit eigenlijk nooit. Had ik nu ook niet moeten doen! Ik speelde veel te passief, waardoor mijn tegenstander de diagonaal h8-a1 beheerste. Met zijn oprukkende pionnen besliste zwart uiteindelijk de partij in zijn voordeel.”
Aan Jan Weijters nu de zware taak om zijn partij over de streep te trekken, want na een spannende middag werd die opeens, met kansen over en weer, allesbeslissend.
Jan: “Wit reageerde op 1… c5 met Pc3: de gesloten Siciliaanse verdediging. Op de vierde zet posteerde Arnold zijn loper op c4 die ogenblikkelijk teruggejaagd werd naar e2 met tempoverlies. Een klein voordeeltje. Ik vergat niet, zoals in mijn vorige partij, mijn stukken goed te ontwikkelen. Toen mijn tegenstander in de overgang naar het middenspel zijn d-pion opschoof, bood mij dat voldoende kansen om de partij langzaam in groot voordeel om te zetten. Eerst won ik makkelijk een pion en daarmee kreeg ik controle over het centrum. Toch moest ik ondanks het overwicht mijn lichte stukken goed neerzetten om niet in een valletje te lopen. In het eindspel schrokken een paar teamgenoten in eerste instantie toen ik dreigde een toren te offeren, maar dat was slechts schijn! Ik kon de toren namelijk terugwinnen door schaak met de loper. Twee zetten later gaf wit op en had ook ons team gewonnen: 4,5-3,5!”
En zo werd het een mooie middag voor het zesde dat op 17 december naar Berkel-Enschot moet tegen de koploper: het eerste team van De Oude Toren. Een mooie uitdaging!