Zelf offerde hij zich op om SJ 8 te verlossen van het probleem dat hun teamleider Max eigenlijk om uiterlijk kwart over drie klaar zou moeten zijn. Maar het verhinderde Jan Weijters niet om een verslag te maken van de wedstrijd van zijn eigen team.
Ik wist om meerdere redenen niet wat ik van deze wedstrijd moest verwachten. Ten eerste had ik al maanden geen schaakstuk meer aangeraakt. ‘Dat kan louterend werken’, sprak Thomas Tepe mij bemoedigend toe. Nu wil het toeval of beter gezegd het lot dat ik nauwelijks een bijdrage heb geleverd aan de totstandkoming van deze mooie overwinning. De tegenstanders kwamen namelijk een speler te kort. Om praktische redenen viel ik in voor Max Mutter op bord 1 in SJ 8, terwijl hij voor mij de honneurs waarnam bij SJ6 op bord 5. Hij deed het beter dan ik (remise) want Max kon meteen een vol punt laten aantekenen – tegen een onzichtbare tegenstander dus. De eerste klap is meestal een daalder waard. Het werd 1-1, toen stonden we voor met 3-1 en met nog een partij te gaan stonden we met 4-3 voor.
Dat viel niet tegen voor een enigszins vernieuwd team, een mix van oud en jong met internationale allure (Joshua komt uit Duitsland). Daar lag de tweede onzekerheid, want ik kende het meerendeel van de nieuwelingen niet. Wat ik op de borden heb kunnen zien gaf hoop voor de komende ontmoetingen. Er had zeker een hogere uitslag ingezeten, maar de twee punten waren binnen.
De teamgeest moet nog wel groeien, want toen Carlo alleen nog maar even remise moest maken, waren de meeste teamgenoten al gevlogen. Dat halfje binnenhalen werd nog een heuse klus. Carlo stond een licht stuk voor en had twee pionnen minder. Hij liet zijn tegenstander behoorlijk wat verwarring zaaien met diens twee centrumpionnen. Gelukkig bleek het vuurwerk slechts een blindganger te zijn. De zwartspeler hield een randpion over en Carlo kon de oppositie eenvoudig uitvoeren met remise als gevolg. Toch wil ik nogmaals benadrukken dat de externe competitie een teamaangelegenheid is in alle opzichten. Zeker in uitwedstrijden moeten we uitstralen dat we samen een resultaat willen neerzetten. Carlo, kennelijk onwetend van de tussenstand, had meer steun verdiend, al had hij het zichzelf ook weer niet zo moeilijk hoeven maken. Uiteindelijk toch alle complimenten voor Carlo die het vermogen heeft om in opperste concentratie achter het bord te blijven zitten. Je hoort hem bijna niet.