Het zevende zorgde in de vorige ronde voor een unicum door met 8-0 te verliezen bij ’t Paardje. Niemand had toen door dat die slechte generale nu eenmaal noodzakelijk was om in de derby tegen het zesde te pieken. Maciej Cios & teamgenoten doen verslag van een bijzondere herrijzenis.
De Stukkenjagers 7 herpakt zich!
In ronde 4 van Klasse 5L stond er een bijzonder duel op het programma: een onderling treffen met clubgenoten, De Stukkenjagers 6. Na drie speelrondes bevonden beide teams zich in de onderste regionen van de ranglijst, met de degradatiestrijd al vroeg in het seizoen in volle gang.
Voor ons, De Stukkenjagers 7, was het vooral zaak om de bittere nasmaak van de eerdere 0-8 nederlaag tegen titelkandidaat ’t Paardje 1 zo snel mogelijk weg te spoelen. Hoewel het scorebord een zware nederlaag suggereerde, was de realiteit dat er op sommige borden tot het uiterste werd gestreden. Gelukkig hadden we na die deceptie onze rug gerecht en konden we met frisse moed aan de nieuwe uitdaging beginnen.
Onze tegenstanders, De Stukkenjagers 6, hadden in de eerste drie rondes nog geen matchpunt verzameld. Voor hen was dit een uitgelezen kans om de nul van het bord te vegen, terwijl wij stiekem hoopten onze tweede overwinning van het seizoen te behalen. Met De Baronie 3 – eveneens puntloos na drie rondes – strijden De Stukkenjagers 6 en wij om niet op die ene degradatieplek te eindigen.
Een vroege remise zet de toon
Voorafgaand aan de officiële speeldag, zaterdag 14 december, was er al één partij vooruitgespeeld. Op woensdag 4 december namen Tom Manni (De Stukkenjagers 7) en Thomas Tepe (De Stukkenjagers 6) het tegen elkaar op. Hun partij eindigde in een degelijke remise, een resultaat dat de verwachtingen voor een spannende en gelijkopgaande strijd tussen beide teams alleen maar versterkte.
Met die vroege ½-½ op het scorebord begonnen we zaterdag vol goede moed aan de overige partijen. Beide teams wisten dat elk bordpunt van groot belang kon zijn, zeker gezien de positie op de ranglijst.
Strijd op het scherpst van de snede in de Balkonzaal
De wedstrijd vond plaats in de Balkonzaal, een wat meer afgelegen en rustige ruimte die een serene atmosfeer bood – een ideale setting voor een onderlinge derby waar iedereen elkaar kent. De sfeer was ontspannen, stil en beheerst, zoals je bij clubgenoten mag verwachten. Maar die kalmte verdween al snel zodra de stukken over de borden begonnen te vliegen, want het werd duidelijk dat de strijd fel en onvoorspelbaar zou zijn.
De eerste partij die eindigde was op bord 7, waar Jeffrey van Huijgevoort verrassend won van Jeroen van de Rijt, een tegenstander met een aanzienlijk hogere rating. Een vroege opsteker voor ons team, dat hierdoor direct de leiding nam. Niet veel later volgde een solide overwinning van Nico van Ham op bord 2 tegen Huong Do. Op bord 4 wist Maciej Cios een knappe overwinning te boeken tegen Emil Voorhorst, wat gezien het ratingnadeel ook een mooie opsteker was. Na vier partijen stonden we comfortabel met 3,5-0,5 voor, maar schijn bedriegt: de match was nog lang niet beslist.
Leo van Gelder speelde op bord 6 remise tegen Marsel van Hoorn, wat ons een half puntje extra opleverde. Intussen hadden Erwin Meeuwsen (bord 1) en onze teamcaptain Jan van den Dries (bord 8) het moeilijk. Erwin moest zijn meerdere erkennen in Bastiaan van de Rijt, terwijl Jan verloor van Roger Bougie. De tussenstand verschoof naar een benauwde 4-3 voorsprong voor De Stukkenjagers 7.
Alle ogen richtten zich toen op het laatste bord, waar Frans Postmes en Marieke Sarton op bord 5 verwikkeld waren in een zenuwslopend eindspel. De spanning was voelbaar in de zaal, want de meeste spelers hadden zich inmiddels verzameld rondom het bord. In een ongebalanceerd eindspel met een toren tegen een loper en vrijpionnen aan beide kanten leek Frans goede winstkansen te hebben. Maar met weinig tijd op de klok kozen beide spelers wijselijk voor een driemaal herhaling van zetten. Een remise die ons de overwinning in de match bezorgde: 4,5-3,5!
Met deze tweede overwinning van het seizoen komen we een stuk dichter bij een veilige plek op de ranglijst. Het was een zwaarbevochten zege in een vriendschappelijke, maar intense derby. Een resultaat om trots op te zijn, en een welkome opsteker in de strijd tegen degradatie!
Het woord aan onze teamleden
Zes van onze spelers hebben hun eigen partijverslagen gedeeld. Deze zijn hieronder te lezen en geven een persoonlijk inkijkje in de strijd op de verschillende borden.
Bord 2
Nico van Ham (1798) – Huong Do (1780) 1-0
Op het bord komt een variant van de Konings-Indische opening. Wit en zwart houden elkaar aardig in evenwicht tot de 10e zet. Met d5 breekt wit het centrum open ten koste van een pion. Daardoor kan de zwarte loper worden uitgeschakeld. De witte stukken staan zeer actief in het centrum. Op de 16e zet kan wit zijn paard op c6 plaatsen en verzinkt zwart in 30 minuten lang gepeins. Dit levert niet het goede antwoord op, zodat stukverlies onvermijdelijk is. De partij eindigt op de 19e zet door opgave van zwart.
Bord 3
Thomas Tepe (1758) – Tom Manni (1740) 0.5-0.5
Anderhalve week voor de partij werd ik gebeld met de vraag of ik de partij van zaterdag toevallig op woensdag kon spelen. Een mooie kans om het team alvast een voorsprong voor zaterdag mee te geven.
Na een voor Thomas onbekende opening kwam ik met een klein voordeel uit de eerste fase. Gezien mijn laatste verlies tegen De Stukkenjagers 5 vond ik dat ik in ieder geval het halfje moest scoren deze keer.
Na zet 12 waren ieders paarden, dames en één loper afgeruild. We gingen snel richting de remise, maar er was zeker nog hoop. Thomas besloot lang te rokeren. Dit zorgde voor een koning op een halfopen lijn tegenover een van mijn torens. Ook stond mijn koning wat meer centraal.
Na wat geschuif en geruil was er nog één momentje dat ik een tactiek over het hoofd zag, toen ik Lxd4 toeliet.
Gelukkig was de schade beperkt. Kort hierna gingen ook de torens van het bord af en kwamen we uit op een eindspel waarbij we besloten elkaar de hand te schudden. Het eerste halve puntje was in ieder geval binnen.
Bord 4
Maciej Cios (1667) – Emil Voorhorst (1787) 1-0
Ik opende met de Ruy Lopez, en Emil antwoordde met de Oude Steinitz Verdediging (3… d6), wat ik graag zag. Onlangs heb ik geleerd dat deze variant wit doorgaans een klein voordeel geeft. Op zet 6 week Emil af van de theorie met een onnauwkeurige paardzet, waardoor ik meteen een duidelijker voordeel kreeg vanaf de opening.
In de daaropvolgende zetten speelde ik nauwkeurig en actief, wat zorgde voor toenemende druk op zwart. Na zet 12 had ik al een aanzienlijke voorsprong, zo niet een gewonnen stelling (zie de afbeelding).
Op zet 13 greep ik de kans om de g7-pion te veroveren met 13. Pxg7. Emil antwoordde slecht met 13…Pe8, wat me in staat stelde nog een pion en de kwaliteit te winnen: 14.Lxe7 Pxg7 15. Lxd8 Pe6 16.Lxc7+ Dxc7 17.Df6.
Na deze zettenreeks had ik een compleet gewonnen stelling bereikt (zie de afbeelding).
Hierna ruilden we de dames en een toren, waardoor we in een eindspel terechtkwamen waarin ik een toren voor een paard en twee pionnen voorstond. Ondanks mijn materiële voorsprong moest ik alert blijven voor de twee gecentraliseerde paarden van Emil, die voor gevaarlijke vorken konden zorgen.
Met nauwkeurig eindspelmanoeuvreren van beide kanten, schoof ik mijn pionnen zorgvuldig op, veroverde nog een zwarte pion en benutte mijn materiële voordeel optimaal. Op zet 38 besloot Emil om op te geven in deze stelling.