Het vijfde ging eervol met 5,5-2,5 ten onder tegen de ratingkoploper in 5F. Teamleider Jan Weijters blikt terug en zat zijn teamgenoten achter de vodden om hun partijen te bespiegelen.
Normaal gesproken moesten we op een nederlaag rekenen tegen een op papier veel sterker team. Niet dat we met bibberende knieën aantraden, want iedereen ging in opperste concentratie de strijd aan. De anders altijd taaie Ivar moest na stukverlies helaas snel capituleren. Geen schande, want zijn opponent had een rating van 1774. Vervolgens speelde zowel Elroy als Roger zeer verdienstelijk remise tegen spelers met een rating ruim boven de 1700.
Met een solide partij tegen een schaaktalent (Brabants jeugdkampioen, rating 1600) zette Raimon ons team op gelijke hoogte. Na zijn zege leken we op een verrassende uitslag af te koersen. Helaas verloor Leo in een ingewikkelde stelling met kansen over en weer. Toch knap gespeeld tegen iemand met 1955 ratingpunten!
Carlo hield knap stand tegen 1816 en voegde een halfje toe aan ons totaal. De resterende twee partijen waren niet meteen verloren. Thomas stond voor de moeilijke opgave om een speler met een rating van 2030 te verslaan. Hij wist zijn partij lang spannend te houden en moest pas laat buigen. Niet veel later kon teamleider Jan (tegenstander van 1740) de koning omleggen en was het pleit beslecht.
Als team konden wij vanuit Snookertown met opgeheven hoofd huiswaarts keren. We waren immers strijdbaar gebleken en hadden bordpunten verzameld tegen een gemiddelde rating van bijna 1800 en dat biedt hoop voor de toekomst!
Hieronder de indrukken van de spelers zelf:
1. Gerard van de Kerkhof – Thomas Tepe
Van tevoren wisten we allemaal dat het aan alle borden lastig zou gaan worden. Ik ben zelf erg tevreden dat ik mijn tegenstander goed bezig heb kunnen houden en er een scherpe partij van heb weten te maken. Aan het einde was ’t het verschil in klasse dat de doorslag gaf. Een terechte overwinning voor mijn tegenstander!
2. Pascal Boudewijns – Leo van Gelder
Ik speelde met zwart een Scandinavische partij en kwam al vroeg onder druk te staan. Helaas kon ik mijn stukken niet goed ontwikkelen, maar gaandeweg kreeg ik steeds meer grip op de stelling. Kreeg schijnbaar enige tegenkansen. Uiteindelijk kreeg de stukkenovermacht van mijn opponent toch de overhand.
3. Gachatur Kazarjan – Raimon Bach
Uit een open Siciliaanse verdediging ontstond een inspiratieloos middenspel. De bewuste ruil van stukken leidde tot een eindspel met voor ieder twee torens en een loper, waarin mijn tegenstander meerdere keren remise aanbood. Ik was niet op de hoogte van zijn rating, en ik vond het moeilijk de positie te beoordelen. Met het advies van César om (toch écht!) geen remise aan te nemen in het achterhoofd speelde ik door om uiteindelijk met een matdreiging de loper te winnen. Winst volgde.
4. Roland Robinson – Carlo Butalid
Roland kwam met de Engelse opening op de proppen. Op de 24e zet werd ik gedwongen tot damsruil, en hij kwam met twee torens op de zevende rij. Een paar zetten verder ruilden we lopers, en wij hadden alleen maar onze torens en pionnen over; hij vijf en ik maar twéé. Het leek een verloren zaak, maar ik had twee voordelen: mijn koning kon schuilen achter mijn pionnen, en mijn torens werkten heel goed samen. Na zes zetten had ik de kans om een pion af te snoepen, maar ik had een toren moeten afruilen. Op een zeker moment waren alle pionnen op de koningsvleugel weg, en hoefde ik alleen nog de twee pionnen op de damevleugel te stoppen. Het lukte mij om een pion te pakken, en hij moest genoegen nemen met remise op de 59e zet.
5. John van Rooij – Ivar van der Heide
Ik mocht aantreden op bord 5, met wit. Mijn tegenstander had geen moeilijke middag. Al zeer snel kreeg ik het verlies van een loper te verduren. Dit verlies kwam ik nergens meer te boven. Zelfs een wanhoopspoging van mijn kant maakte geen enkele indruk op mijn tegenstander. Ik schudde hem dan ook maar de hand. Les voor de volgende keer: proberen om zoveel mogelijk stukken op het bord te houden en zeker niet zonder compensatie weg te geven.
6. Hans Nacinovic – Jan Weijters
In een Konings-Indische opening koos wit op de zevende zet voor paardenruil. Hij voerde de druk op de koningsvleugel op, maar ik wist alles te pareren en kon ook tegendreiging in de stelling brengen. Door een onnauwkeurigheid gaf ik een pion weg en daarmee kreeg de hoop op remise een knauw. Ik kon mijn tegenstander lange tijd dwingen om alert te blijven. Een remiseaanbod sloeg hij gezien de stand op dat moment af, maar als Helmond ruim voor had gestaan had hij het aangenomen, vertrouwde Hans mij toe: het was niet eenvoudig was om de winstvoering te vinden. Maar dat lukte hem wel.
7. Joep Peeters – Elroy Kerstens
Mijn tegenstander had zo’n 400 elopunten meer dan ik, dus ik moest aan de bak. Hij vroeg voor we begonnen of ik in vorm was, waarop ik blufte: “Ja. Ik speel de laatste tijd wel enkele honderden punten boven mijn rating.” Het begon: e4 c5 Pc3, gesloten Siciliaans. Iets waarmee ik altijd hoop een goed voorbereide Siciliaans-speler te verrassen. Dat ging niet zo goed, want op zet 11 maakte ik een fout en kon zwart een stuk winnen met een twee zetten diepe dubbele aanval. Dat werd gelukkig over het hoofd gezien en hij nam alleen een pion. Kort daarna zag mijn tegenstander allemaal dreigingen die niet bestonden en bood remise aan, terwijl ik zo drie varianten zag met verdedigingen daartegen. Stockfish was het ook niet met hem eens; hij stond op +1.5. De psychologische oorlogvoering voorafgaand aan de wedstrijd heeft gewerkt. Mijn hand ging binnen enkele tienden van een seconde richting de zijne: 0,5 – 0,5.
8. Joost Rutten – Roger Bougie
Zelden tegen zo’n aardig persoon geschaakt. Ik speelde met zwart een soort Siciliaans. Mijn tegenstander had van meet af aan veel tijd nodig en bood na 19 zetten remise aan, omdat hij bang was in tijdnood te raken. Niet vaak zal een dergelijk aanbod sneller zijn geaccepteerd; mijn tegenstander had ongeveer 450 ratingpunten meer dan ik en ik dreigde te laat te komen op een feestje in Maastricht. De stand op het bord was complex maar ongeveer gelijkwaardig.