Ook Bert Wels heeft de smaak van het verslagen schrijven te pakken. Hieronder zijn kijk op het ‘gelijkspel’ van het zevende.
Er wordt gespeeld in D’n Bond, voormalig FNV-onderkomen en nu een soort clubhuis voor biljarters, schakers, dammers en hartenjagers. De vleesgeworden vriendelijkheid doet vandaag de bar: “Ik had van de week twee koorrepetities en die gingen niet door vanwege ziektegevallen (zijn woord!).”
Nu dus ook bij de Kempen Combinatie: ze moesten het met zes spelers zien te klaren. Ergo: we hebben nog geen stuk aangeraakt en we staan al met 2-0 voor. Hoe dan ook: de voorsprong verdampt als Daan van Kalken en Bert Wels hun vlag moeten strijken. Ik kreeg met zwart het Schots voor mijn neus en koos voor het nemen van de kwaliteit waar ik zijn paard had moeten nemen: dan zou ik een stuk en een pion hebben voorgestaan. De verleiding was te groot.
Daan had simpelweg een, zeker qua rating, te sterke tegenstander. Het verloop van die partij heb ik niet kunnen volgen. Jan Bergsma had een tegenstander, die eigenlijk vindt, dat kijken naar een stuk hetzelfde is als aanraken. In een remisestelling raakte Jan een pion aan zonder ermee te zetten: nou, dan ben je bij hem aan het verkeerde adres. Jan had daar geen zin in en gaf op.
Maar kijk: Frans Pistorius en invaller Bruno Culotti winnen hun pot en het gelijkspel kan in de boeken net als de 4 bordpunten. Als laatste ging Wil Wouts na lang verzet op bord 1 ten onder.
Gauw vergeten deze ontmoeting en op naar de laatste ronde: thuis tegen HMC. Hopelijk 8 tegen 8.