Jan Sprenger beschrijft de wraak van de weerwolven: een duidelijke 6-0 overwinning.
Na de knullige 3,5-2,5 nederlaag tegen White Rose Guildford was de
verbijstering bij de Stukkenjagers groot. Er had meer in gezeten:
zo had Mart bijvoorbeeld zijn tegenstander netjes overspeeld, maar blunderde hij in tijdnood. Tegen de Cercle d’Echecs de Monaco, een van de zwakste teams van het toernooi, kregen we de kans om ons te herstellen. Dit lukte uitstekend: we gaven geen halfje weg en wonnen soepel 6-0. Jammer dan dat matchpunten en niet bordpunten tellen voor het klassement…
Onze tegenstander had een opmerkelijke internationale samenstelling: Een best jonge Fransman aan bord 1, een Belg aan bord 2 en een vloeiend Duits sprekende Zweed (aldus Mart Nabuurs) aan bord 3. Waar hun laatste borden vandaan komen weet ik niet, maar misschien is het een club van mensen die allemaal met diverse kansspelletjes een fortuin verdiend hebben en nu aan de Côte d’Azur van het leven genieten?
De voorbereiding werd zoals altijd bij SJ zeer serieus genomen. Op de avond voor de wedstrijd zat het hele team te weerwolven, op de ochtend zelf ging iedereen (behalve de overgebleven normkandidaten, Mark en Jan) naar een boottocht op de Rode Zee. En het kwam goed. Of het aan het uitzicht op het water lag of aan de strategische vaardigheden die bij het weerwolven worden getraind, we gingen er als een sneltrein door heen.
Mark (bord 2, wit) kreeg een klassieke structuur in Nimzo-Indisch met 4. f3/a3 (Sämisch-variant) op het bord, die echter door de aparte volgorde 1. d4 d5 2. c4 e6 3. Pc3 Lb4!? werd bereikt. Vervolgens stelde zijn tegenstander zich redelijk passief op (Lc8-d7-c6). Hoewel Mark hier en daar misschien een overtuigender weg naar de winst had, was hij altijd aan het roer en won uiteindelijk overtuigend in de koningsaanval.
Bianca (4, wit), Anne (5, zwart) en Cor (6, wit) wisten eveneens volle
punten binnen te tikken. Bianca’s tegenstander koos voor een rare opbouw in het Frans met 3. Pd2 Le7 en mompelde iets van een dvd van Nigel Davies waarop dat was aanbevolen. Echter had hij geen rekening gehouden met Bianca’s creativiteit, want zij vond aan het bord een sterk nieuwtje en kraakte de zwarte verdediging heel snel. Les: ook grootmeesters bevelen soms onzin aan. Ook de potten van Anne en Cor leken op soepele winsten.
Er bleven twee partijen over. Jan (1, zwart) durfde weer eens de Nimzo
aan, maar bijna 30 zetten lang was de stelling in een egelstructuur
ongeveer in evenwicht. Toen opende wit de stelling met c4-c5, wat er op zich goed uitzag, maar zwart kreeg opeens initiatief en wit kon het in tijdnood niet meer volhouden: 0-1. Er was nog wat commotie of wit
op zijn 40e door de vlag was gegaan (de zettentelling klopte niet omdat hun bord 2 een keer onze klok had ingedrukt), maar aangezien de partij daarna nog precies twee zetten duurde, maakte het allemaal niet meer uit.
Tenslotte werkte Mart (3, zwart), die meer strategisch inzicht aantoonde dan zijn tegenstander en de hele partij beter stond, het resulterende eindspel goed af: hij liet een promotie van zijn tegenstander toe omdat het inmiddels ondekbaar mat was. Daarmee waren we al na vier uren klaar en hadden onze tegenstander met de ‘Höchststrafe’ naar huis gestuurd. Maar de echte gokkers van Monte Carlo weten dat ook extreme uitslagen bij het spel horen.