Het eerste dagverslag van onze jongens en meiden overzee, van de hand van teamcaptain Cor van Dongen.
Na een heel spannend seizoen in de Meesterklasse hadden we als het op papier laagst gekwalificeerde team voor elkaar gekregen om 3e te worden. Hetgeen ons direct recht gaf op deelname aan de Europese Schaakclub Kampioenschappen. Het team dat afgevaardigd werd bestaat uit Jan Sprenger, Mark Haast, Mart Nabuurs, Bianca Muhren, Stefan Beukema, Anne Haast, Cor van Dongen en Jan-Willem de Jong (onze secondant en natuurlijk de vriend van Bianca).
Eindelijk, de dag was daar, woensdag 10 oktober, onze Eilat-trip zou gaan beginnen!
Het was vroeg, heel vroeg, zo rond 05.00 uur zijn de meesten van ons opgestaan. Vanuit Brabant vertrok er een delegatie en ook eentje vanuit Zuid-Holland. Deze laatste zou nog een tussenstop maken bij familie Beukema in België om daar gezamenlijk richting de airport van Brussel te vertrekken.
Gelukkig waren we allemaal goed op tijd vertrokken, aangezien we redelijk wat vertraging opliepen door files. Al werden we stiekem wel wat zenuwachtig toen het toch wat meer tegenzat dan verwacht, maar het kwam allemaal goed.
Voor reizen naar Israël moet je eerder aanwezig om in te checken vanwege veiligheidsmaatregelen. Dat hebben we geweten! Iedereen werd individueel ondervraagd, met vragen als “Hoe lang kennen jullie elkaar?”, “Wat is de plaats van de schaakclub?”, etcetera. En ze bleven maar vragen verzinnen… Maar klaarblijkelijk geloofden ze uiteindelijk dat we echt alleen maar naar Israël kwamen om heel onschuldig te gaan schaken 😉
Na ingecheckt te hebben, even lekker uitrusten bij een kopje koffie en natuurlijk een Belgische wafel (zie foto).
Vier uurtjes vliegen naar Tel Aviv, de meesten zaten allemaal redelijk verspreid over het vliegtuig, zo ook ik. Ik besloot de uren te vullen door de twee meest recente afleveringen van Dexter te kijken. Een lekker genre om in de goede mood te komen voor zo’n reisje 😛
In Tel Aviv ook weer allerlei complexe veiligheidsmaatregelen. En ondanks dat we drie uur overstaptijd hadden, misten we bijna onze vlucht naar Eilat. Die stelde verder weinig voor, als je eenmaal in de lucht bent, dan moet alweer bijna de daling ingezet worden. Het mooie is wel dat de airport van Eilat midden in de stad ligt, een heel bijzonder gezicht. Bianca en Jan-Willem hadden onze hotels al reeds gespot vanuit het vliegtuig.
Zonder veel van Israël te weten, konden we wel snel concluderen dat deze stad meer leek op zo’n massale toeristische badplaats dan op een authentieke Israëlische stad.
’s Avonds zijn we met z’n allen even wat gaan drinken. Ikzelf ging eerst naar de Captains Meeting. Dit was voor mij helemaal nieuw, dus ik wist niet wat ik precies moest verwachten. Het bleek een vrij bizarre vertoning… Ik bespaar jullie de details, maar geloof me, het was niet best.
Er werden wel een aantal belangrijke punten aangemerkt.
- Geen communicatie tussen spelers tot en met de 40e zet. Dus een remiseaanbod resulteert in een directe nul.
- Geen elektronische devices in de speelzaal. Ook geen mobiele telefoon die uit staat, dat resulteert ook in een directe nul.
- Om exact het aanvangstijd moet je achter je bord zitten, ben je 1 minuut te laat, of ben je net even naar de wc, etcetera: resulteert allemaal in een directe nul.
- En dan het mooiste van allemaal: Geen open schoenen, geen jeans, geen korte broek, geen T-shirt!! Ehm… ik dacht… het is 35 graden! Wat is dit nou? Hier werden natuurlijk allerlei vragen over gesteld, maar deze werden allemaal weggewuifd.
- Zero-tolerance!
Heel streng allemaal. Ik maakte me wel een beetje zorgen over de kleding. Bijna iedereen had alleen maar zomerse kleding meegenomen. Dat kon dus wel een probleem gaan worden. Dus ik besloot naar de toernooiorganisatie te stappen. Ik legde het verhaal uit, gaf ook aan dat we een jong team waren, niet professioneel, op amateurbasis… Maar ik kreeg eigenlijk hetzelfde verhaal weer terug. Niets mocht.
We moesten we een vergelijk trekken met de kleding die zij aan hadden. Nou….ik vroeg me af of die pakken ouder waren dan de personen die ze droegen, want het was nou niet bepaald flitsend.
Ze gaven wel aan dat de arbiter het uiteindelijke oordeel zou vellen.
Dat bood hoop.
Donderdag besloten we gezamenlijk om gewoon erheen te gaan en te zien wat er zou gebeuren. (Al hadden de meesten van ons wel net dat ene ‘nette’ setje aangetrokken wat ze hadden meegenomen). Gelukkig viel het wel mee. Het lijkt erop alsof ze de drempel bewust heel hoog gelegd hadden, om zo te voorkomen dat spelers in zwemkleding of zo achter het bord zouden plaatsnemen.
Terwijl ik dit aan het typen ben, is de eerste ronde bezig. We zijn geloot tegen een op papier zwakker team, dus wellicht maken we kans op onze eerste matchpunten. Wordt vervolgd!