In ronde 4 van het Stukkenjagers Open, op woensdag 10 december, traden de vier spelers met 3 uit 3 tegen elkaar in het strijdperk. Dat leverde twee zeer lange partijen op, maar voor opvallende uitslagen moest je lager op de ranglijst zijn.
In de topontmoetingen bleef de spanning tot het eind van de avond aanwezig. Bij Joris Gerlagh-Mart Nabuurs werd de balans ogenschijnlijk niet wezenlijk verbroken. Oké, Joris’ paard kon in het eindspel meer manoeuvres maken dan Marts loper, maar met alle pionnen op één vleugel viel er niets meer te halen: remise. Dat was ook het resultaat bij het andere topduel, tussen Frans Konings en Herman Grooten. Het sterke vermoeden bestaat dat zij meer emotie bij de engines wisten los te maken. Zo leek Frans vanuit de opening goede zaken te doen op de damevleugel. Herman focuste zich daarentegen op belegering van de pion op d5, maar bij de uitvoering van dit plan ging hij onnauwkeurig te werk. Al doende slaagde hij er weliswaar in de vrije witte a-pion op te ruimen, maar de prijs daarvoor had op enig moment stukverlies kunnen zijn. Frans zag het niet, en wikkelde af naar een eindspel van toren +2 pionnen tegen paard + 3 pionnen. De winstkansen die dat mogelijk bood gingen in het tijdgedruis verloren.
Nog meer spektakel bood de ontmoeting tussen Peter Huibers en Stefan Hess. Laatstgenoemde heeft overigens geen tegenstander nodig om chaos op het bord te scheppen. In gedachten zien wij hem als jongetje in zijn eentje rond een schaaktafeltje snellen. Zijn zelfopgelegde taak: verzin een zo gek mogelijke zet, eerst voor wit, dan voor zwart, enzovoort. Van deze jarenlange training plukken de toeschouwers nu de vruchten. Stefan zelf deze keer als enige niet: toen hij een ijzersterke tactische zettenreeks kon bekronen met een nog fraaiere pointe, gaf hij voor één keer niet thuis. Het saaie toreneindspel met een gezonde pion meer was daarna evenmin aan hem besteed. Tot overmaat van ramp kwam in de laatste twee zetten van de partij ook Peter nog even in beeld; die mocht opeens afwikkelen naar een gewonnen pionneneindspel.
Bij de andere ontmoetingen tussen tweepunters slaagden Dick Straathof (De Baronie), Carel van Alphen en Alex van Lanen (EGS) erin verdienstelijk te remiseren met respectievelijk Tijmen Kampman, Melvin Holwijn (SC Dordrecht) en Rudolf Kat (En Passant); Carel en Alex leken zelfs op weg naar meer. Lager op de ranglijst lukte het ook Cees Zoontjens om een hoger gerate opponent, Guus Vermeulen, in toom te houden. Een échte ratingklapper maakte – niet voor het eerst – Ardy Foolen. Hij versloeg Bart van den Berg. Toen de verliezer werd gevraagd of dat verdiend was, was het maar een halve seconde stil: ‘Ja, ja… eigenlijk wel.’
Naar een soortgelijke sensatie leek Wil Wouts onderweg. Met een machtig paard op c5 hield hij de op b7 begraven loper van Bas Rosheuvel de halve partij onder schot. Toen hij vervolgens planmatig de zwarte langerochadestelling van beide kanten bestookte leek de winst een kwestie van tijd. Dat hij in plaats van een toren ‘maar’ een kwaliteit won, zou aan de uitslag niets aan veranderen. Daar had verandering in kunnen komen, toen Wil overzag dat hij schaak werd gezet en met zijn dame wilde zetten. Die zou bij tussenplaatsing verloren gaan. Bas liet het passeren; je zou de remise die er door Wils tijdgebrek uitrolde als een beloning daarvoor kunnen beschouwen.
Bijna alle uitslagen van ronde 4 vind je hier, de bijgewerkte Stukkenjagers-ratings hier. Ronde 5 is op 14 januari.
Ook waren er twee inhaalpartijen voor de Groepencompetitie. Andries Deliën versloeg Peter Ansems en pakte zo de vierde promotieplek in de C-groep. In de B-groep had Reinier Jaquet het beste van het spel tegen Sebastiaan Dijksman, maar voldoende voor de winst was dat niet.