Dinsdagmorgen is Frans Konings overleden, 52 jaar pas. In maart van dit jaar werd bij Frans maagkanker geconstateerd, en kreeg hij meteen het bericht dat genezing niet meer mogelijk was. Hij was aangewezen op palliatieve en levensverlengende behandelingen.
Frans wist wat hem te wachten stond, maar liet er zich niet door op de kop zitten. Integendeel, hij ging vol voor alle mogelijkheden. Tot kort voor zijn overlijden bleef hij het volhouden om, waar hij ook kwam, anderen te inspireren en harmonie te verspreiden. Als je hem sprak leek hij vrede te hebben gesloten met zijn eigen lot, maar het achterlaten van zijn vrouw Anita en hun twee zoons, dat was een ander verhaal.
Voor degenen die Frans hebben gekend zijn de gedenkstukken die twee van zijn vrienden schreven nu al troostrijk: Bram van den Berg op de site van SG KiNG en Jan Jaap Janse op schaaksite.nl. In hun warme portretten schetsen ze Frans – de schaker én de mens – ten voeten uit.
Bij De Stukkenjagers is Frans, na zijn terugkeer vanuit Utrecht, lid geweest van 2006 tot en met 2019. Maar al eerder maakte hij furore in de Tilburgse schaakwereld. Ingewijden wisten dat hij in zijn jongste schaakjaren op het Odulphus en bij TSV Rochade al een talent was, maar dat hij als Utrechtse student in 1989 – op zijn 20e verjaardag – opeens ons Kersttoernooi kwam winnen, die coup hadden weinigen zien aankomen.
Frans bleek bepaald geen eendagsvlieg, hij werkte hard aan zijn schaakkennis en dat loonde, en uiteindelijk zou het hem lukken de felbegeerde FM-titel in de wacht te slepen.
Bij onze club kwam hij in 2006 dan ook meteen in het eerste team. Daar haalde hij vrijwel steeds mooie resultaten, maar zeker zo belangrijk was zijn bijdrage aan de teamgeest. Frans ademde schaken – hij kon tegenstanders ‘pluggen’ als geen ander – en gedijde optimaal bij gezelligheid en onderlinge verbondenheid. Zo droeg hij niet alleen qua score bij aan de promotie naar de Meesterklasse in 2011.
Frans hechtte niet aan status, wel aan sfeer en harmonie. Na het tweejarige Meesterklasse-avontuur ging hij net zo vrolijk in een lager team zijn partijen meeblazen. SJ 2, SJ 3, als het maar gezellig was. Groot voordeel was ook dat het naar de uitwedstrijden niet al te lang reizen was, want daar was hij beslist geen fan van.
De laatste jaren genoot Frans van de gezelligheid bij SG KiNG, maar hij bleef bij ons een graag geziene gast. Zelfs in die laatste maanden deed hij op goede dagen – voor hem en voor ons – regelmatig mee bij het inloopschaak, met stimulerende woorden voor eenieder.
De energie, kennis en humor die Frans uitstraalde en deelde als het over het schaakspel, de schaakwereld of wat dan ook ging, zijn al decennia legendarisch en zullen nu voor velen een blijvende en dierbare herinnering worden.
Hoewel binnen de schaakwereld al lang bekend kwam het bericht van zijn overlijden als een steen op de maag binnen. Doordat mijn schaakniveau ver van hem verwijderd was, heb ik nooit tegen hem gespeeld, maar toen ik aan de bar me liet ontvallen dat ik me geen schaker voelde maar een houtverschuiver, reageerde hij met ‘maar je bent wel een liefhebber’ en dat was Frans ten voeten uit: Sterke speler, aimabel mens en vooral een liefhebber. Een groot verlies voor de schaakgemeenschap.
Absoluut, Theo. Ik zou iedereen die een tastbare herinnering aan Frans wil hebben aanraden het boek aan te schaffen dat zijn vrienden eerder dit jaar voor hem hebben samengesteld. Niet alleen fijn leeswerk over de schaakliefhebber, maar vooral ook vanwege het portret van Frans als mens en de energie waarmee hij anderen tegemoet trad. Geïnteresseerden kunnen terecht bij Bram, eenboekvoorfrans@gmail.com.
Ik ben een van de gelukkigen die dat boek met de titel “Weet je wat het is” ook bezit. Het is een schitterende verzameling schaakverhalen, -anekdotes en niet te vergeten schaakpartijen. Het boek geeft door zijn veelzijdigheid een prachtig en compleet beeld van het (schaak)leven van Frans en van de mooie aimabele persoon die hij was. Hij zal zeer gemist worden. Sterkte aan familie en vrienden, in het bijzonder ook aan Bram van den Berg en Frank Schouten.
Ook ik kwam Frans tegen, zonder woorden is bij mij een indrukwijzende indruk achtergebleven..
Vorig jaar wandelde ik langs het Landal-park, even voorbij Baarschot. Tot mijn verbazing kwam ik daar Frans en Bram tegen, beiden ook aan de wandel.
‘Af en toe huur ik hier een paar dagen een huisje,’ vertelde Frans mij. ‘Om even weg te zijn uit de hectiek van alle dag. En Bram vergezelt mij dan een tijdje.’ Bram stond hem glimlachend te aanhoren.
Frans heeft verstand van het leven, schoot door me heen toen ik verder liep.
Zo treurig dat dit andersom niet het geval is geweest.