Woensdag 15 november speelde De Stukkenjagers A tegen SG KiNG A wat je noemt een onvervalste derby. Hoewel onvervalst… groot was de verbazing toen aan bord 3 bij de snelschaakbeesten niemand minder dan onze eigenste Mark Haast plaatsnam. Mark Haast!? Is dat niet die waterpolo√´r die op woensdag geen training overslaat?
Ter verantwoording geroepen voor deze mollenstreek bracht hij later op de avond stamelend uit: ‘Ze belden me om vijf over zes, dat ze echt niemand hadden. Er dreigde een ondertalsituatie, zeiden ze. Bij het horen van dat woord knakte er iets bij mij, het snijdt een waterpolo√´r dwars door de ziel. Ik zeg er graag een training voor af om een ondertalsituatie te voorkomen. Zelfs als het t√©gen Stukkenjagers is.’
Net toen de gekwelde uitdrukking op Marks gezicht enige vertedering dreigde op te roepen, voegde deze nog een vernietigend detail aan zijn verdediging toe: ‘Ik hoorde dat jullie om zes uur ook nog een invaller zochten. Als jullie nou mij hadden gebeld en het woord ‘ondertal’ hadden gebruikt, dan zou ik zeker bij SJ zijn ingevallen, hoor.’
Zoals het nu ging moest SJ A blij zijn dat Sjoerd van Roon in allerijl bereid werd gevonden als kopman te fungeren. Tegen Bram van den Berg (ook KiNGster) liet hij dapper zijn loper op g4 slaan om de h-lijn open te krijgen. Maar het lukte Sjoerd in het vervolg niet om daar een zwarestukkenbatterij aan de praat te krijgen. Voer voor analytici, maar wel 0-1. Een andere invaller, Karel Storm (4), tekende verderop in de wedstrijd de gelijkmaker aan, hij tikte het eindspel bekwaam uit. Mark Clijsen had het inmiddels zwaar aan bord 2. De tegenstander creëerde in het eindspel een vrije h-pion en daar kon Mark te weinig dreigingen tegenover stellen: 1-2.
Daarna dromde het publiek samen rond het bord van Peter Huibers (3), nota bene de enige van de zes basisspelers die zich deze avond had weten vrij te maken. Hij weerde zich met zwart uitstekend tegen de vijandelijke supersub, die zich genoodzaakt zag zijn eigen loper te laten spartelen achter de eigen pionnenmuur. Met voor beide spelers iets meer dan vier minuten op de klok oordeelde de WL het overbodig om hem hiervoor een UMV4 op te leggen. Dat had hij beter wel kunnen doen. Peter verzuimde namelijk de beslissende klap uit te delen. Even later bevrijdde Mark zijn loper én dwong hij dameruil af. Daarna wist hij ook nog op slinkse wijze met zijn toren beslissend binnen te dringen: 1-3. Het bleef nog lang onrustig in de Ristobar, dat spreekt voor zich.
