De Kentering 2 – De Stukkenjagers 9 1-3

Het negende boekte zijn tweede zege, en wat voor één. Je hoeft alleen maar naar het wedstrijdformulier onderaan te kijken en je begrijpt hoe knap deze tweepunter is. De teamleden kijken terug op hun partij.

De impressie van Ton Renes: ’Daar De Stukkenjagers 6 ook tegen De Kentering moest aantreden kon een tweetal spelers van ons team gebruikmaken van het door hun geregelde vervoer. Dank daarvoor! We kwamen exact op tijd aan in het voor deze gelegenheid gecharterde speellokaal van De Kentering. Het Sinterklaasfeest had ze verdreven uit hun eigen locatie.

Ik heb me voornamelijk geconcentreerd op mijn eigen partij (zoals de foto bewijst, red.) waardoor ik het verloop van de andere partijen niet op mijn netvlies heb staan. Maar bij de paar rondjes die ik gemaakt heb, leek op dat moment nergens de remisegrens overschreden.

Maar goed, bij mij kwam op bord 1 de Pirc op het bord. Nu speel ik dat zelf met zwart vaak ook, dus je zou zeggen: kies de variant die je zelf lastig vindt en je qua speelstijl goed ligt. Twijfel tussen de Austrian Attack en de kalme Classical. Nou is mijn score de laatste tijd niet geweldig, dus de Classical leek me deze keer meer gepast.

En zo geschiedde. Mijn tegenstander deed het bijzonder rustig aan, met bijvoorbeeld eerst e6 in plaats van direct e5, en het werd een positioneel geschuif(el) waarbij het evenwicht nauwelijks verbroken werd. Tot in het eindspel bleef dat zo. Nadat mijn opponent bijna alles afgeruild had bood hij op de 43^e zet remise aan. Na de loperruil zouden we ieder alleen een paard en paar pionnen overhouden. Nu was de stand op dat moment 1,5-0,5 voor ons en de resterende partij van Remco zag er erg remise-achtig uit. Aannemen betekende waarschijnlijk de winst voor het team, wat tegen dit sterker geachte team een knappe prestatie zou zijn. Alleen… zijn laatste zet vond ik niet best. Ik besloot door te spelen. Vanaf dat moment verliep alles crescendo. Mijn paard was superieur aan dat van hem en uiteindelijk, nadat hij zijn paard had moeten geven voor een paar pionnen, bleek mijn overgebleven h-pion niet te stoppen.’

De heenreis van de andere Ton – van den Heuvel – verliep minder voorspoedig. In zijn partij was er echter maar één moment van onzekerheid: ‘Enigszins zenuwachtig kwam ik in Den Bosch aan. Omdat we vergeten waren de auto op te laden had ik nog maar 20 kilometer over toen ik bij ’t café aan de Graafseweg aankwam (thuis gaf-ie er nog 48 aan, ik dacht: dat moet wel lukken…).

Eenmaal achter het bord opende ik met d4, en er kwam een Open Catalaan op ’t bord (na c5), waarna vrij snel de dames en centrumpionnen werden geruild. Uiteindelijk kwam er een heel gelijkopgaande partij in de boeken te staan, zo’n beetje alle stukken werden geruild en we kregen een paardeindspel. Volgens de engine heeft niemand enig voordeel gehad tijdens de partij. Tot zo’n beetje de laatste zet, waarbij mijn tegenstander blijkbaar een dubieuze zet deed, maar ik daar niet van profiteerde.

Remco Nijs over zijn partij. ’Op bord 4 opende mijn tegenstander Pieter met d4, en dan baal ik al meteen als Caro-Kann-speler. Na een voorzichtige opening kwam ik snel onder druk wegens een mogelijke vork tegen de koning en de toren in de hoek. Verdedigend kwamen we daar prima onderuit, maar de kansen op een counter lieten op zich wachten.

Rond zet 20 stond het verdedigend wel solide, en werden de aanvallende stukken van wit afgeruild. Hierdoor kwamen we in een gesloten positie met ieder zeven pionnen terecht. De dames gingen van het bord, en ondanks een hoge druk van wit kon ik het dicht houden en wachten op een foutje.

Dat kwam er niet, en ik besloot naar de andere borden te kijken. Daar zag ik Ömer winnen, en de andere twee ook minstens gelijk staan. Ik besloot het tot een remise uit te spelen en dat werkte prima voor het team.’