Nooit gedacht dat het vijfde dit seizoen een heuse promotiekraker zou gaan spelen. Toch was het op 26 november zover. Teamleider Roger Bougie beschrijft, met de hulp van het merendeel van zijn teamgenoten, hoe hij heen en weer geslingerd werd tussen himmelhoch jauchzend en…
Zaterdagmiddag, 15.35 uur
Er is de hele middag al met open vizier gestreden. Niks vechten vanuit de schuttersputjes, kom maar op, Dongen met je ratingoverschot, we hebben er zin in! Op dit moment – zo rond half vier – zijn er nog drie partijen aan de gang. De strijd tussen de koplopers in klasse 5I nadert zijn hoogtepunt.
De situatie: we staan met 3-2 achter na een fraaie winstpartij van Jens ‘GM-slasher’ Korzilius, remises van Jop Bogaers en Roger Bougie en verliespartijen van Bastiaan van de Rijt en Erwin Meeuwsen (kan gebeuren tegen de twee ratingkleppers van Dongen). Ondanks de achterstand ziet het er zonnig uit.
15.49 uur
Zowel Emil Voorhorst als Michel Timmermans lijken de winst zo goed als binnen te hebben. Tsz Keung Wong staat een pion achter in een toreneindspel, maar zo’n eindspel kun je gerust aan hem overlaten. Zou het dan echt kunnen? 4,5-3,5?
16.12 uur
De winstkansen van zowel Michel als Emil zijn verdampt. Tsz Keung Wong koerst eveneens af op remise. Het dubbeltje lijkt de verkeerde kant op te vallen. We hebben nog één winstpartij nodig voor een gelijkspel. Als het drie keer remise wordt, dan verliezen we met het kleinst mogelijke verschil…
16.24 uur
De zon schijnt ineens fel in Ruimte X en het lawaai vanaf de tribunes is oorverdovend. Beide teams zijn uitgeput en snakken naar het einde van de wedstrijd. Maar dan, in de 9e minuut van de blessuretijd, breekt Michel Timmermans door de verdediging van de tegenstander. Na een splijtende pass vanuit het middenveld en een perfecte aanname slalomt hij tussen vier verdedigers van Dongen door en haalt verwoestend uit met zijn linkerbeen. De bal vliegt in de kruising, onhoudbaar voor de keeper. Wat een doelpunt! Het staat gelijk.
16.27 uur
De 12e minuut van de blessuretijd. Emil Voorhorst versiert een penalty na licht te zijn getoucheerd door zijn directe tegenstander; een sensatie ligt op de loer! Emil eist zelf de bal op, neemt een aanloop, lijkt even in te houden en stift de bal dan met een Panenka over de keeper. Hij wijst euforisch naar zijn wondersloffen. Meteen daarna fluit de scheidsrechter voor einde wedstrijd. De Stukkenjagers 5 zijn wereldkampioen! Wat een comeback. De underdog wint in de laatste minuut.
Zondagochtend 04.53 uur
Ik schrik wakker van het gebrul van het publiek(!?). Gedesoriënteerd gevoel. Hadden we nou gewonnen of verloren? Nog zeker een uur lang zullen de rode cijfers van de wekker me aanstaren. Rond 16.30 uur op die bijna legendarische zaterdagmiddag in november wordt het in een tijdsbestek van een paar minuten drie keer remise. Op zich knap, want tegen ferme tegenstanders. We verliezen met 4,5-3,5. En dat terwijl de winst of op zijn minst een gelijkspel voor het grijpen leek… Maar we hebben gestreden met alles wat we hadden. En dat was uiteindelijk net niet genoeg. Jammer, maar deze kapitein is trots op zijn manschappen.
Hieronder, in chronologische volgorde van einde partij, de verslagen vanuit de loopgraven. We pakken de draad op bij 1-1 na een verliespartij van Erwin Meeuwsen en een winstpartij van Jens Korzilius.
Bastiaan van de Rijt, bord 1: 1-2
‘Ik moest aantreden tegen de ratingreus van Dongen. Ik wist dat het een moeilijk karwei ging worden. Via de Caro-Kann ruilvariant, kwam hij iets beter te staan. In het middenspel deed ik iets verkeerd, en kreeg hij een sterk paard en aanval. Toen ging ik met mijn dame op avontuur, maar dat was van korte duur. Die heeft hij toen ingesloten en een paar zetten later gaf ik op. Jammer dat het team net verloren heeft, maar toch hebben we goed gestreden tegen het sterke Dongen. Op naar de volgende wedstrijd!’
Roger Bougie, bord 8: 1,5-2,5
‘Je hebt van die dagen dat je blij bent dat de tegenstander niet in je hoofd kan kijken. Daar hingen vooral vraagtekens omgeven door dichte tot zeer dichte mist, het gevolg van een bezoekje aan oude helden in de Ziggo Dome de avond van tevoren. In de opening hinkte op twee gedachten; een snelle aanval en geen fouten maken. Wellicht daardoor was er in eerste instantie weinig coördinatie tussen mijn stukken. Na de opening verschoof de focus naar grip op het spel (en mezelf) krijgen en dat lukte enigszins, maar daarmee kwam ik ook wat passief te staan. De valkuilen die van meet af aan en aan beide kanten in de stelling zaten kostten de nodige bedenktijd. Na 26 zetten hadden we allebei nog zo’n 10 minuten op de klok. We besloten niet te gaan snelschaken en ik accepteerde het remiseaanbod met graagte, want met goede hoop op iets moois vanwege de posities op de andere borden. Het liep zoals bekend net niet goed af. Maar boys don’t cry zong die oude held de avond ervoor. En dat deden we niet. Echt niet.’
Jop Bogaers, bord 7: 2-3
‘We speelden een Caro-Kann Exchange, en al vroeg in de partij had mijn tegenstander een geïsoleerde pion. Mijn strategie was om die pion onder druk te zetten en om deze hopelijk te winnen. Deze strategie leek te werken, zeker nadat mijn tegenstander zijn loper die de pion nog kon verdedigen liet ruilen, want hierdoor had ik een potentiële pionaanvaller meer dan hij potentiële verdedigers. Toen ik mijn laatste aanvaller toevoegde (waarmee ik de pion dacht te winnen) werd ik verrast door een zet die een loper leek te blunderen. Deze loper sloeg ineens een pion, maar die kon ik om tactische redenen niet terugslaan. Dit was erg goed gezien van mijn tegenstander, ik had deze zet compleet gemist! Daarna won ik de geïsoleerde pion terug, waardoor het materiaal gelijk bleef. Op een gegeven moment dacht ik nog een pion te kunnen winnen, maar dat bleek naderhand slechts een hallucinatie te zijn. Daarna gebeurde er eigenlijk heel lang niks en we eindigden met remise in een eindspel met lopers van ongelijke kleur.’
Michel Timmermans, bord 2: 2,5-3,5
‘Een remise tegen een tegenstander die 260 ratingpunten meer heeft dan ikzelf, na in de partij een tijd -7.5 te hebben gestaan. Vooraf daar ongetwijfeld voor getekend, maar achteraf overheerst toch vooral de teleurstelling (in combinatie met de uitputting na een intensieve, vierenhalf uur durende partij).
Beter uit de opening gekomen, vrijwel de hele partij mijn tegenstander onder druk gehad, maar nergens het beslissende gaatje gevonden. Vervolgens laat ik net even wat te veel tegenspel toe waardoor ik waarschijnlijk (of, volgens de computer: zeker) verloren heb gestaan. Dit weet ik wonderbaarlijk te keepen, win de drie sterke pionnen van zwart en sta ineens gewonnen. De met uitputting gepaard gaande concentratiemoeilijkheden en de rijke ervaring van mijn tegenstander (acht jaar voor mijn geboorte versloeg hij Max Euwe in een simultaan!) worden me helaas te veel om het punt (en daarmee een 4-4 voor het team) over de streep te trekken. Het was duidelijk dat er ergens een winst ingezeten heeft en daarmee extra frustrerend, gepaard met de nodige schuldgevoelens richting het team, wanneer ik na het blunderen van een pion een remise moet accepteren in een volledig dode stelling.
Laten we afsluiten met een kijkersvraag uit deze partij: wie staat er beter en waarom, met wit aan zet?’
(Het antwoord vind je onderaan het verslag)
Tsz Keung Wong, bord 4: 3-4
‘My game lasted for around four and a half hours, and eventually, it ended in a draw. Here is how the game went… I was up a pawn on move 9.
However, I did not push the d-pawn on time which resulted in a weak square on d3 which my opponent exploited very well. I was so suffocated in the following position. The c1 bishop is just ugly. 
And when I managed to push the pawn, it was a mistake and gave black even more advantages. (He simply took my e-pawn with the bishop since my d-pawn is pinned.)
After a few more moves, we entered the endgame in which he had the advantage, but it was difficult to actually win the game. My plan would be to keep pushing my queenside majority and exchanging as many pawns as possible on the kingside. It would be perfect if I can create a passed pawn on the queenside, to keep his king or his rook busy, thus hindering his pawn pushing on the kingside. The engine says it is -1.2.
Continuing my plan of pushing my pawns, I kind of entombed the opponent’s king with my rook on c6 and pawn a7. Black’s king was locked on the queenside and the black rook had to defend the weakness on e7. In this position, I had around 15 minutes left, whereas my opponent had around 40 to 45 minutes left on the clock. He spent half an hour finding the plan and the only ‘winning’ move in this position. I now ask you to try to solve it. 
1 …Re6 is the move. Here is the why.
(1) After exchanging the rooks, the black king will be free to join the battle on the kingside and promote the pawns.
(2) After doubling the pawn on e6 (after 1..Re6 2 Rxe6 fxe6), the important square is e6. The white king would not be on time to take the pawn on e6 and/or take the opposition. Going from g1 to e6 would take five moves, and the black king can reach d7 in only four moves to protect the pawn on e6. So, White will be one move too late to save the game. Indeed, the engine says it is 0.00 if the white king is on f2 right now instead of g1.
(3) Here is one sample line: 1… Re6 2. Rxe6 fxe6 3. Kf2 Kxa6 4. Ke3 Kb7 5. Ke4 Kc7 6. Ke5 Kd7.
Nevertheless, black played 1… h5 and the game ended up in a draw. *1 ..Ra4 2 Rxe6 Rxa6 3 Rxa6 and so on.’
Emil Voorhorst, bord 5: 3,5-4,5
‘Na een lang gelijk opgaande strijd kreeg ik in het middenspel steeds meer greep op de stelling van mijn tegenstander wat resulteerde in pionwinst. Met een pion voorsprong en een betere pionnenstructuur wikkelde ik vol vertrouwen af naar een toreneindspel. Daar liet ik de winst uit mijn handen glippen door een strategische fout. Ik dacht een pion te kunnen winnen, maar gaf daarmee de open d-lijn uit handen en zette mijn toren buiten het strijdtoneel. Dat gaf mijn tegenstander de gelegenheid om met zijn toren achter mijn verdedigingslinie te komen en met behulp van een aantal schaakjes twee verbonden vrijpionnen te krijgen die konden oprukken. Mij restte niets anders dan zijn remiseaanbod te accepteren. Wat een kater, ik had de 4-4 op mijn slof…’
(Het antwoord op Michels vraag over zijn stelling: ‘De computer komt met het gebruikelijke antwoord in deze voor mij complexe stelling: 0.00!’)