Bij dit jaarlijkse treffen springt doorgaans de progressie van de jonkies uit Best in het oog. Dit jaar waren de rollen omgedraaid, met de bebrilden aan de winnende hand. Nou ja, bijna. Bert Wels tekent voor het verslag.
“Frans!!“
“Ja wa??“
8.30 uur en teamleider Wil Wouts probeert F. Pistorius aan de lijn te krijgen: hij kan, als hij wil, alsnog spelen tegen Best Moves. Maar dan wel op bord twee. Toe maar. Groothartig stemt hij toe, probeert wakker te worden en haast zich richting Cinecitta.
12.00 uur en de klokken worden aangezet. Vorig seizoen gingen we met 7-1 de boot in tegen deze tegenstanders: hier ligt een rekeningetje.
12.30 uur. Wat doet Ivar nou?? Hij verlaat de speelzaal met een onweersgezicht, nee toch? Jawel toch: dat is wel een heel snelle nul.
13.00 uur: Paul Vermee geeft zijn tegenstander een hand, en dat is dan de tweede nul. “Hij was een beetje slordig met zijn pionnen“, zegt Rowan (9 jaar), “dus die at ik maar op.”
Mijn tegenstander koos voor dubbelpionnen op a- én h-lijn. Dat kon niet goed gaan en ik won toch vrij makkelijk.
2-1 dus en toen Jan Bergsma ook won begon er licht te gloren aan de horizon. Maar Daan van Kalken verloor en Hans van Driel remiseerde: de spanning bleef maar hangen.
Maar kijk: Frans lokt de koning van zijn opponente naar de voor haar verkeerde kant van het bord en loopt naar de andere kant om een paar pionnetjes te gaan rapen: hoppa, punt voor mijnheer.
15.30 uur: Cees Zoontjens berust in remise.
Einduitslag: 4-4. Mooi toch?