Het vierde heeft deze ronde een invaller annex verslaggever weten te strikken. Cees Zoontjens bericht.
Uw nietsvermoedende verslaggever had een vriendelijke uitnodiging ontvangen om ook eens op te treden in De Stukkenjagers 4. “Je weet toch wel, Cees, dat je zo’n eervolle uitnodiging niet kunt laten passeren?” Dus mocht ik plaatsnemen in een van de vijf(!) auto’s (hoezo stikstofprobleem?), die op weg gingen naar het Schiedamse Fianchetto. En natuurlijk werden wij daar gastvrij ontvangen. (“Komen jullie helemaal uit Brabant?”). Toen pas liet onze teamleider los wat ons daar te wachten zou staan: minimaal 1700 op de laagste borden. Waarschijnlijk gaan we met 8-0 verliezen, was de overheersende stemming.
Juist dan komt de Stukkenjagers-mentaliteit (semper perfide) bovendrijven. Als we dan toch ten onder moeten gaan dan zal het strijdend zijn. Uw verslaggever wilde niet de eerste nul pakken: de door de tegenstander aangeboden remise kwam dus goed uit. Emil Voorhorst kreeg wel de gevreesde tegenstand en moest verbijsterd opgeven. Bas Rosheuvel zag de compensatie voor zijn twee geofferde pionnen niet terug en dus was het eindresultaat navenant. Paul Castermans speelde een gedegen partij, ik kon dat allemaal niet meer bijsloffen, maar hij haalde de remise. Goed hoor.
Helaas was Jan Otten ergens het goede pad kwijt geraakt, ook hij had ergens een pionnetje zien verdwijnen en dat was ook nu beslissend. Gelukkig let hij altijd beter op onze centen dan op zijn pionnen, dus dat zij hem vergeven. Andries, die ons veilig heen en weer terug thuis heeft gebracht, treurde enige tijd over een mindere zet. Maar uiteindelijk had zijn tegenstander toch de betere voortzetting. Guus Vermeulen had intussen keurig netjes gewonnen.
Waar we voor vreesden is niet gebeurd, we zijn niet weggespeeld, maar hebben wel verloren. Daar kon Marieke Sarton niks meer aan veranderen ondanks het feit dat zij een keurige en solide remise op het bord bracht.
Achteraf: dit team heeft meer power in zich dan ze zelf beseffen. En dat van zijn paard en zijn kont kennen we al. Blijft dus over dat een schaker het meeste lijdt van het lijden dat hij vreest. Kortom: een terechte, maar misschien onnodige 2,5-5,5. SJ, altijd lastig, soms voor zichzelf.
Ook de tegenstanders hebben het verslag al klaar, je vindt het hier.