Zuid Limburg 5 – De Stukkenjagers 3 3-5

Vijf tegen drie, drie tegen vijf. Klinkt logisch, nietwaar? Teamcaptain Ruud Feelders vertelt of dat inderdaad het geval was.

Bij onze vorige overwinning op Het Kasteel Wijchen in Cinecitta was tijdens de wedstrijd de al duidelijk dat het niet van een leien dakje ging. Dit beschouwden we denk ik als een incident. Tijdens de aanloop naar de match van afgelopen zaterdag waren we allemaal even optimistisch over het volgende karwei. Tijdens de rit naar Limburg werden we ook niet uit het lood geslagen door onverwacht fileleed, reden daar ook niet de kompanen van De Drie Torens? En ook naar de dochter van de teamleider werd onderweg gezwaaid, zij was echter voor andere redenen dan een onverwachte invalbeurt naar het zuiden afgereisd. Rond kwart óver één waren we op locatie, onze tegenstanders hadden sportief gewacht met het aanzetten van de klokken.

De wedstrijd begon goed. Reinier, op bord 3 met wit, had er weer echt zin in en leek zijn tegenstander te gaan verpletteren op de koningsvleugel. Arjen (1) leek mij ook een lekkere stelling te hebben en met de stellingen van John (3) en Ruud (4) was niets mis. 

Op de laatste twee borden van Zuid Limburg 5 zitten twee jonge meiden met een nog lage rating, die verrassend lang gelijke tred hielden met Marleen en Paul. Toch moesten Clara en Gretha na verloop van tijd het loodje leggen. Hiervoor had Arjen het karwei vakbekwaam afgemaakt, een partij die in de nazit nog een paar keer werd geshowd omdat zwart volkomen kansloos werd gelaten.

Virtueel stond het dus 0-3, in het echt niet. Naast mij had Reinier een fout gemaakt en kwam in een verloren stelling terecht, hij versnelde het spel letterlijk om nog verwarring te kunnen zaaien. Ik was door het spel van mijn tegenstander in slaap gesust en schoot ook een enorme bok; tegenstander John Heuts was er niet zeker van, maar koos toch het goede pad en na nog een paar mindere zetten van mijn kant werd ik bekwaam opgebracht. 

Als teamleider kun je dan het telraam erbij pakken en evalueren, ik was er nog niet helemaal gerust op. Tuurlijk, Maarten stond met wit op 5 duidelijk beter, goed paard tegen slechte loper. Peggy had ook een degelijke stelling, en plotseling werd het ineens remise bij Reinier. In een stelling die nog steeds verloren was ging de tegenstander voor zetherhaling. Dat was een meevaller, intussen had John met zwart remise geaccepteerd in een stelling waar hij zelf ook geen mogelijkheden zag om vooruit te komen. Dat was dan in ieder geval 4 bordpunten met nog twee partijen te gaan.

De pot van Peggy stond remise maar wel in een stand waar nog wat mis kon gaan, en Maarten zou wel gaan winnen, was de algemene verwachting. Tot Maarten in een vlaag van verstandsverbijstering de gedekte zwarte pion grabbelde en in zijn andere hand zijn paard al in de aanslag had! Wat gebeurt hier, zag ook de teamcaptain van de Limburgers. Er gingen minuten voorbij nadat Maarten de zwarte pion weer had teruggezet. Met het witte paard in zijn hand onder de tafel bleef Maarten naar het bord kijken. Achteraf bleek dat Maarten in de veronderstelling was dat hij nog een andere zet mocht doen met zijn paard. Toen dat eindelijk gebeurde greep de wedstrijdleider terecht in. In verloren stelling werd het uiteindelijk nog remise, omdat de tegenstander heel weinig tijd had en niet zag hoe hij kon winnen. Gelukkig had Peggy hiervoor al remise gemaakt en konden we met weer 2 matchpunten huiswaarts keren om bij restaurant Jade de dag prima af te sluiten.

Tot op heden zitten we ‘op schema’, maar dat het beter moet is zeker. Daar hebben we gelukkig het nieuwe jaar voor!